W NIERUCHOMYM POWIETRZU
Wyobraźcie sobie kroplę, która, zaczyna opadać w nieruchomym powietrzu. Będą na nią działały dwie siły. Pierwszą z nich jest siła grawitacji, ‚której działanie ściąga kroplę w dół. Drugą, skierowaną ku górze siłą, oddziałuje na kroplę powietrze. Jest to ta sama siła, którą odczuwacie wystawiając rękę za okno szybko jadącego samochodu. Im prędzej jedzie samochód, tym silniej działa powietrze na waszą dłoń. I to samo z kroplą deszczu. W miarę jak pod wpływem przyśpieszenia wzrasta prędkość opadania kropli, siła oporu powietrza też wzrasta aż do momentu, w którym będzie równa sile grawitacji, lecz przeciwnie skierowana. Siła wypadkowa działająca na kroplę będzie wtedy równa zeru, i to najsławniejsze z wszystkich praw fizyki, drugie prawo Newtona, mówi, że kropla przestaje ulegać przyśpieszeniu — spada ze stałą prędkością. Nazywa się to prędkością końcową .